تجربه یک معلم سال اولی
بسم الله الرحمن الرحیم
مدرسه 1
دیر به فکر تدریس افتادم و در واقعیت خودم رو در حد تدریس نمی دانستم. از این خود باوری و دیگر احمق پندای طورا که میگن. از دوستان هم که سوال کرده بودم گفته بودن از فکرش بیا بیرون چون دیر اقدام کردی و از سال قبلش معلماهاشون رو بستن.
اواخر شهریور بود که هول هولی رفتم مدرسه ی علامه حلی و با پسر آقای رسول زاده برای تدریس سواد رسانه ای صحبت کردم. ایشان هم یک نگاهی آرامی که صندلی و زمین و اطراف انداخت و دستی لای ریش های کوتاهشون بردند و گفتند: «مطالعات اجتماعی می تونید تدریس کنید؟». منم که تجربه ی هیچ تدریسی رو نداشتم همین رو غنیمت شمردم و گفتم بله بله که میتوانم تدریس کنم، یکی از علایقم تاریخ است و کلی تاریخ خوانده ام و مباحث اجتماعی هم که سطح پایین تر مطالب فرهنگی و جامعه شناسی است که ما خوانده ایم، اینا که چیزی نیست. ایشان قبول نمودند و ما بدون امضای هیچ قرار دادی، قرار بر تدریس گذاشتیم.
شب تدریس کلی درس های هفتم، هشتم و نهم را زیر و رو کردم و دیدم چیزی ندارد که! خودم هم چندتا مطلب از قبل و بعد و تکمله مباحث آماده کردم و رفتم سر کلاس.
شروع کردم برای هرکلاس مطالب را توضیح دادن. این بندگان خدا فقط شده بودند چشم و صداشون در نمی آمد. با خودم میگفتم عجب تدریسی عجب دانش آموزانی. اگر معلم پر سر کلاس حاضر شود دانش آموز هم قدر می داند و شری نمیکند و استفاده می برد.
جلسه ی بعد که اندکی یخ دانش آموزان باز شد بالاتفاق گفتند: آقا ما از جلسه ی گذشته چیزی نفهمیدیم. آنجا دوزاری ما افتاد که اینا از بس که نمی فهمیدن ساکت بودند و ما چه مهمل گویی کرده ایم...
[ادامه دارد]
