تجربه یک معلم سال اولی

بسم الله الرحمن الرحیم

 

مدرسه 1

 

دیر به فکر تدریس افتادم و در واقعیت خودم رو در حد تدریس نمی دانستم. از این خود باوری و دیگر احمق پندای طورا که میگن. از دوستان هم که سوال کرده بودم گفته بودن از فکرش بیا بیرون چون دیر اقدام کردی و از سال قبلش معلماهاشون رو بستن. 
اواخر شهریور بود که هول هولی رفتم مدرسه ی علامه حلی و با پسر آقای رسول زاده برای تدریس سواد رسانه ای صحبت کردم. ایشان هم یک نگاهی آرامی که صندلی و زمین و اطراف انداخت و دستی لای ریش های کوتاهشون بردند و گفتند: «مطالعات اجتماعی می تونید تدریس کنید؟». منم که تجربه ی هیچ تدریسی رو نداشتم همین رو غنیمت شمردم و گفتم بله بله که میتوانم تدریس کنم، یکی از علایقم تاریخ است و کلی تاریخ خوانده ام و مباحث اجتماعی هم که سطح پایین تر مطالب فرهنگی و جامعه شناسی است که ما خوانده ایم، اینا که چیزی نیست. ایشان قبول نمودند و ما بدون امضای هیچ قرار دادی، قرار بر تدریس گذاشتیم.

شب تدریس کلی درس های هفتم، هشتم و نهم را زیر و رو کردم و دیدم چیزی ندارد که! خودم هم چندتا مطلب از قبل و بعد و تکمله مباحث آماده کردم و رفتم سر کلاس.

شروع کردم برای هرکلاس مطالب را توضیح دادن. این بندگان خدا فقط شده بودند چشم و صداشون در نمی آمد. با خودم میگفتم عجب تدریسی عجب دانش آموزانی. اگر معلم پر سر کلاس حاضر شود دانش آموز هم قدر می داند و شری نمیکند و استفاده می برد. 

جلسه ی بعد که اندکی یخ دانش آموزان باز شد بالاتفاق گفتند: آقا ما از جلسه ی گذشته چیزی نفهمیدیم. آنجا دوزاری ما افتاد که اینا از بس که نمی فهمیدن ساکت بودند و ما چه مهمل گویی کرده ایم...
[ادامه دارد]
 

نقد فیلم بازی مرکب

عرض سلام و ادب خدمت شما بازدید کنندگان عزیز

یک متنی نوشتم در نقد فیلم بازی مرکب، که باذکر منبعی که منتشر شده است اینجا بارگذاری میکنم.
مجله فرهنگی، علمی، هنری مجال 
آدرس اینستاگرامی: majal.mag

 

 

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

بازی مرکب سریال کره‌ای است که این روزها دومینو وار میان مردم مشهورتر می‌شود و بینندگان بیشتری را به خود فرا می‌خواند. در این مقاله کوتاه قصددارم از نظر محتوایی این فیلم را نقد کنم و نظر خودم را برایتان بیان کنم.

فیلم بازی مرکب متعلق به کره جنوبی؛ یکی از غول‌های سرمایه‌داری شرق است.  درنظام سرمایه داری جامعه تقسیم به یک بخش کوچک سرمایه‌دار و یک بخش بزرگ کارگر؛کارمند و کسب و کارهای خرد می‌شود. در جهان سرمایه‌داری ارزش‌های انسانی به مادیات تقلیل داده می‌شود و اساسا می‌توان گفت به گونه‌ای انسانیت و حریت انسان ذبح می‌شود. به دلیل آنکه انسان‌ها خواسته یا ناخواسته تحت فشار شدید اقتصادی واقع می‌شوند وباید به سختی کارکنند وگرنه در تامین نیازهای ضروری دچار مشکل می‌شوند و یا باید به حداقل‌ها کفایت کنند. اقشار کم درآمد یا تمام زندگی‌شان کار می‌شود یا کار و ساختن با محرومیت‌ها. این شدت از کار و محرومیت، توان پرداختن به مباحث انسانی و رشد فضایل و کرامات حقیقی مطابق با فطرت را از جامعه می‌گیرد.

در بهترین حالت می‌توان فیلم بازی مرکب را یک اعتراض علیه نظام سرمایه‌داری خواند. استخراج نکته‌ای آموزنده یا راه‌حلی برای برون رفتن از ظلم نظام سرمایه‌داری از این فیلم به سختی ممکن است.

بنظر می‌رسد فیلم می‌خواسته است زندگی در جامعه سرمایه‌داری را به بازی‌مرکب تشبیه کند. این فیلم به روشنی و با خشونت بالا این چنین نشان می‌دهد که انسان‌ها هنگامی که در برآورده ساختن نیازهای مادی و حیاتی خود در مضیقه واقع می‌شوند؛ با غرایز خود رفتار می‌کنند و می‌توانند درنده‌خو و حیوان صفت شوند. در بیان این نکته همه‌ی نقش‌های جامعه را نشان می‌دهد؛ فرقی نمی‌کند طرف کارگر باشد یا تحصیل کرده، پیر باشد یا جوان، زن باشد یا مرد، همه به فکر زنده ماندن و برآورده ساختن نیازهای حیاتی و اساسی خود هستند. اما این افراد معمولی (شهروند) تنها می‌توانند به خودشان آسیب بزنند و توان و امکان آسیب زدن به سرمایه‌داران و نظام حفاظتی آنان را ندارند.

ثروتمندان و مسببان این بازی که نماد سرمایه‌داران حاکم برجامعه هستند؛ تحت قانون و قدرت نظامی حفظ می‌شوند و کسی توان آسیب رساندن به آنان را ندارد.حتی در این بین مسئولان بازی که نمادی از نظام اداری و امنیتی جامعه هستند دچار فساد شده‌اند و کالاهای موجود در بازی مرکب (اعضای بدن مردگان) را قاچاق می‌کنند.

فیلم یک بن بست، خفقان و ناتوانی را برای اصلاح نظام سرمایه‌داری و درنده‌خویی افراد این جامعه و کم رنگ شدن فضایل اخلایقی ترسیم می‌کند.

مطالبی که بیان شد تنها مربوط به فصل اول فیلم بازی مرکب است، زیرا گفته می‌شود فصل دومی هم دارد. اما تا اینجا لازم به ذکر است که نظام سرمایه‌داری بطور مداوم در حال آرزو و حسرت فروشی به مردم است و مردمی که تحت تاثیر واقع شده‌اند مداوم درحال دویدن به دنبال آرزوها و نیازهای کاذب پایان نیافتنی هستند. از طرف دیگر مقروض سازی مردم توسط بانک‌ها قدم دوم نظام سرمایه‌داری برای برده‌ سازی و برده‌داری نوین است. در این بین افرادی هستند که با چشمان حسرت‌بار و نیازهای بی‌پایان وام‌های سنگین گرفته‌اند و با بدبیاری و البته دوراندیش نبودن؛ درآمدی که رویش حساب کرده‌اند را از دست می‌دهند و همه‌ی داشته‌ها و نداشته‌هایشان توسط بانک‌ها گرفته می‌شود. همانطور که در فیلم مشاهده شد فرد نقش یک فیلم و همچنان آن فرد تحصیل کرده، هر دو بدهی بزرگ بانکی داشتند.

از نظر این جانب انسان‌های قانع با زندگی آرام و ساده خودشان؛ آرامش و خوشبختی را تجربه می‌کنند و هر روز؛ سر و صداها و تبلیغات زندگی لاکچری را مسخره می‌کنند و حریت و آزادگی خودشان را جشن می‌گیرند.